Ik liep winkels van Missha en Etude House voorbij en spendeerde geld aan heerlijk eten, toegangskaartjes voor musea, tuinen en tempels. Het is hier stil geweest, maar ik heb genoten. (En ik had geen behoefte om die momenten met het internet te delen.)
Wachtend op mijn vlucht terug naar huis, struinde ik wat rond in de tax free shops op de luchthaven. Ik heb genoeg haul videos en shoplogs gekeken in mijn leven om te weten dat dit zowat het walhalla is voor elke zichzelf respecterende shopper en er was genoeg drukte in de winkels om dit te beamen.
Ik stond erbij en ik keek ernaar. Niet dat ik geld tekort had. Integendeel zelfs, ik had op mijn laatste dag een balans gemaakt van wat ik allemaal had uitgegeven en dit was beduidend minder dan het bedrag dat ik had ingepland. “Woohoo, nu kan ik mezelf nog belonen met cadeautjes!” was het eerste dat door mijn hoofd ging. Direct erna besefte ik dat deze hele reis op zich al genoeg een beloning was. En een beloning voor wat eigenlijk? Een geprivilegieerd leven?
Mijn gedachtengang, niet enkel een party pooper voor beauty bloggers, maar ook voor mezelf. Zo ben ik. Werkt geweldig. #aanstekelijk
Het punt was dat ik echt een beetje een onbehaaglijk gevoel begon te krijgen omdat ik geen behoefte had om iets te kopen. Wat was er mis met mij?
Niks natuurlijk. We weten allemaal dat ik flawless ben en dat het die verdomde beautybloggers zijn. Nee, serieus, hoewel de dagelijkse blootstelling aan hun overconsumptie er ongetwijfeld wel wat mee te maken had, lag het probleem waarschijnlijk gewoon bij mezelf. Misschien hield ik gewoon niet zoveel van cosmetica als ik altijd had gedacht? Of misschien had ik het punt in mijn leven bereikt waarbij het mij allemaal niet zoveel meer kan schelen? Ik had zonet de voor jongeren praktisch obligatoire trip naar Azië gemaakt. Misschien was ik echt wel het cliché dat daarvan terugkomt met een nieuwe, wereldverbeterende blik op het leven?
Terug thuis stonden er honderden blogposts op mij te wachten, maar er waren er maar bitter weinig die mij interessant leken. Mark all as read.
Beautyblogs waren oorspronkelijk een verfrissing in vergelijking met magazines. Reviews waren vaak meer uitgebreid dan in magazines en je kreeg een blik op de producten die door echte mensen gekocht en gebruikt werden, in tegenstelling tot de laatste nieuwe en vaak dure producten die journalisten door bedrijven gepresenteerd werden. Nu zijn blogs een standaard deel in de hele marketingprocedure van een product en lezen we dagelijks, in plaats van wekelijks of maandelijks, beauty nieuws (lees: reclame). Waar de overdaad van de bijhorende marketingcampagnes vaak terloops door de journalist werd vermeld in een artikel, krijgen we nu vaak in een aparte blogpost een meer uitgebreid beeld via een filmpje of fotoverslag. En ja, ik weet dat dit een veralgeming is en dat niet alle blogs zo zijn, maar ik geloof dat je op dit punt ook niet kan ontkennen dat er een bepaalde beautybloggercultuur is ontstaan waarbij velen zich spiegelen aan de grote bloggers en naar diezelfde vorm van succes streven.
Als je mij kan wijzen op iemand die afwijkt van de standaard beautyblogformule, hoor ik het maar al te graag. Tot nu toe heb ik namelijk nog steeds de indruk dat blogs worden aangemaakt om (luxe)merken persoonlijke stashes te laten sponseren met producten, in plaats van ideëen en meningen te delen met anderen.
Op zich heb ik ook niks tegen het feit dat bloggers er in geslaagd zijn een succesvolle carrière van hun blog te maken. Het is gewoon de manier waarop ze het aanpakken die ik wat betreur. Waar is de kritische houding? Waar is de persoonlijkheid? Het enige wat ik tot nu toe weet, is dat de meeste bloggers resoluut tegen plofkippen zijn, maar ze hebben wel maandelijks een shopping haul met drie volle zakken van de H&M/Zara/Primark/etc, huren een personal trainer in om af te vallen en hebben stylistes omdat ze zelf zogezegd geen gevoel voor mode hebben. Ja, dat beeld is zeker en vast origineel en wordt totaal niet gepromoot door andere media. Het is gewoonweg allemaal weer van hetzelfde.
Ze moeten het van mijn part nog niet zelf doen. Met al die zakelijke relaties en duizenden bezoekers die ze hebben, moet er toch iemand zijn die iets substantieels te zeggen heeft? Is er echt enkel maar plaats op beautyblogs om meningen te delen over de mooiste kleur in de laatste nieuwe nagellakcollectie van Bourjois?
Op een gegeven moment leende ik dan nog Naomi Wolf’s ‘De zoete leugen, of de mythe van de schoonheid’ uit de plaatselijke bibliotheek en toen was het hek helemaal van dam. Dit boek beschrijft de invloed van het huidige schoonheidsideaal op zowat alle aspecten van een vrouwenleven: werk, cultuur, godsdienst, seks, voeding en geweld. Niet altijd even makkelijk om te lezen, soms lichtjes hilarisch door de samenzweringstheorieën, niet bepaald neutraal of wetenschappelijk geschreven, maar wel zeer interessant en nogal deprimerend om te lezen. Het is geschreven in 1991 en daardoor soms ook wat gedateerd, maar het verontrustende eraan is dat ik niet kan beslissen of we nu beter af zijn of niet.
Dit is zowat de samenvatting van het boek in een minuut.
Ik vraag me ook af of in hoeverre beautyblogs hier allemaal een invloed op hebben. Neem nu het volgende fragment uit het boek bijvoorbeeld:"Their formula includes an aspiration, individualist, can-do tone that says that you should be your best and nothing should get in your way; (...) elicits in their readers a raving, intching, parching product lust, and a abiding fantasy: the longing for some fairy godmother who will arive at the reader's door and put her to sleep. When she awakens, the bathroom will be full of exactly the right skincare products, with step-by-step instructions, and palettes of exactly the required makeup. The kindly phantom will have colored and cut the sleeper's hair to perfection, made over her face, and painlessly nipped and tucked it. In her closet, she will discover a complete wardrobe arranged by season and occasion, color-coordinated and accessorized on shoe trees and in hatboxes. The refrigerator will be full of miniature vegetables, artfully displayed in gourmet meals, with Perrier and Evian water virtuosly ranged."Het gaat hier over magazines in 1990, maar dit is toch ook praktisch de beschrijving van een doorsnee beautyblogger's instagram account?
Wat voor een invloed heeft dit allemaal op de jonge tienermeisjes die deze blogs lezen? Wat voor invloed heeft dit allemaal op mij? Want, zoals aan het begin van dit artikel beschreven, wordt mijn denkpatroon echt wel beïnvloed door blogs. En dat gaat dan nog over een situatie waarvan ik zelf bewust was dat ik beïnvloed werd. Hoe vaak heb ik het gewoonweg niet door? Hebben bloggers het eigenlijk wel door?
Het is hier lange tijd stil geweest omdat ik op reis was, maar het is hier ook stil geweest omdat ik niet goed wist wat ik "hier" nog juist doe. Ik heb het idee dat er nog maar weinig evolutie is in de beautyblogwereld en dat iedereen maar wat zit aan te modderen. Same old, same old (inclusief de producten en collecties die worden uitgebracht). Het aantal beautyblogs dat ik volg is drastisch verlaagd en ik vind nog maar weinig artikelen interessant. Misschien ben ik het gewoon ontgroeid. Misschien is het beter dat ik gewoonweg ophoud met beautyblogs te lezen en mijn energie in andere dingen steek. Want dat is ongetwijfeld het advies dat de grote bloggers zouden geven: steek geen tijd in dingen die je frustreren, maar in positieve zaken die je gelukkig maken. Maar naar mijn mening levert die instelling weinig op én ik kan nog steeds genieten van joliette's pareltjes van productfoto's of Vera's enthousiaste filmpjes.
En, wie weet, misschien is Cynthia's boek vernieuwend.
